Za pomocą techniki zwanej spektroskopią oscylacyjną naukowcy byli w stanie śledzić ruch wody wewnątrz nanorurki i określić, czy jest ona w fazie ciekłej, stałej, czy gazowej. Według Michaela Strano - profesora Carbon P. Dubbs z inżynierii chemicznej na MIT - chociaż w pełni oczekiwali, że woda zmieni fazę, wyniki tego konkretnego eksperymentu były kompletnym zaskoczeniem.

Zamiast wrzenia, woda zestaliła się w temperaturze co najmniej 105 stop. C. Niewielkie różnice w wielkości nanorurek również spowodowały bardzo różne wyniki. Ponadto uważano, że nanorurki węglowe są hydrofobowe, co oznacza, że ​​wprowadzenie cząsteczek wody byłoby bardzo trudne. Jednak test pokazuje, że woda może dostać się do maleńkiej przestrzeni, co jest kolejnym aspektem eksperymentu, który nie został jeszcze wyjaśniony. 

Chociaż widoczne było zestalanie się wody, nie musi to oznaczać, że zamieniło się w lód. Naukowcy muszą jeszcze sprawdzić, czy zestalony stan wody rzeczywiście zawiera typowe krystaliczne właściwości lodu.

Niemniej jednak naukowcy z MIT wiele sobie obiecują po tym odkryciu. Jednym ze szczególnych zastosowań jest tworzenie "drutów lodowych", które pozostają stabilne nawet w temperaturze pokojowej. Istnienie takiego drutu pozwoliłoby mu zachować unikalne właściwości elektryczne i cieplne lodu, pozwalając na lepszą przewodność protonów. 

- To daje nam bardzo stabilne przewody wodne w temperaturze pokojowej - mówi Strano.

Biorąc pod uwagę precyzję technologii wykorzystywanej do śledzenia i monitorowania wody w nanorurkach, może być teraz możliwe zastosowanie tej samej techniki do innych pierwiastków chemicznych, aby zbadać, jak zareaguje.

Źródło: MIT